کاروان

افسانه ی کاروان

اولین باران پائیز

بارید بر بام شهر .

کوچه ها و خاکهایش

تر  شد از لطف کران .

ژاله های پائیز

چون در آغوش باد

می وزند بر همه جاهای نهان

میشود تار و کدرهابر باد

در همآغوشی باران و باد !

              ****

فصل:

فصل زرد است

فصل قرمز

       - قهوه ای -

گر ببینی نیک از پرده ی دید

دادو بیداد می کند بر این زمان !

              ****

تا که لبریزش کنم جانم را

از هوای ترد و باران خزان

باز کردم چشمهای پنجره

دیده ام روشن شد از افسانه ی این کاروان !


                        ****

خاک لب تفتیده ی ماسیده

خنده ای با شوخ و شنگش می زند

چون که می جنبد سروگوش  ابر

می دمند از جان آن  " آه  "  غم !

هر چه پنهان در غبار

شد درخشان این زمان

هم هوای مرده  " نو "

گردوخاک مدفون در زیر  جلا !

چون که باران بارید

در خزان و  " مهر " او

ازدحام از جان برفت

صاعقه چون تابید !

               ****

اولین باران پائیز

چه خوش میبارد از ابر سیاه

رنگهای تیره گی روشن شده

                 - هم کهکشان  - !

نغمه هایش شادمان

میخورد بر پنجره

شیشه ها از اشک شوق

جویباران  روان !

ناودان پر همهمه

سقف های خانه ها پر زمزمه

وه ! چه آهنگی .........

سکوتش می درد هر  آه کور !

                ***

ابن چه رازیست که در فصل خزان

می دمد از جان و تن غوغای من ؟

تا که میبارد به روحم باد  او 

چشمهایم پر تامل روشن است .

آه پائیز ! دریغ از ما اگر

قطره باران را گوهر ندانیم در جهان !

چون شدم سرگشته ی کوی پراز احساس تو

عاشق مهر و آبان و آذرخش ماه تو

گشته ام از  بیدلان هر سو دوان

سابان آهسته ران ! تا رسم  به کاروان ...........

 

 

                                 ****   

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

                 

 

     










+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ٢:۳٧ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/٧/٥

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir